Paremos o golpe!!!...

Estamos asistindo á perpetración dun "pronunciamento" propio do século XXI, un verdadeiro golpe de estado.

Atrás quedaron os pronunciamentos militares do XIX e os golpes do XX...

Hoxe o pronunciamento non o fan os "espadóns" militares, dáo a plutocracia...

O "manifesto" presentado pola Fundación Everis, que preside o ex-ministro Eduardo Serra, directamente ao Rei, esixe cambios políticos, non pola vía democrática da confrontación de alternativas dos distintos partidos que se resolven no debate parlamentario, e, se non hai máis remedio, coa chamada ás urnas... preténdeos impor pola vontade interposta do Rei actuando como mascarón de proa, e o resultado témolo na reunión de hoxe, na que o poder democrático, o Presidente do Goberno, réndese ante o directorio do cartoso, os "donos" do país...

O documento critica aos políticos democráticos, (bos ou malos, son os que eliximos), tachándoos de demasiado novos e pouco preparados, entre outras cousas, avógase por un cambio no modelo de Estado, acabando co sistema autonómico e propón cambios no sistema electoral para eliminar ás minorías nacionalistas.

O democrático e constitucional sería que propuxesen as súas alternativas á sociedade por medio dun partido que as fixese súas, e que os cidadáns valorásemolas nas eleccións fronte a outras igual ou mais lexítimas, (a nacionalización do sistema financeiro, a abolición da propiedade, a disolución do estado, a independencia das comunidades, o seguir como estamos, etc...), pero elixido polos cidadáns e non imposto polos plutócratas a través do Rei...

Como se asemella ista situación a ista outra, (manifesto incluido)...

Curioso que no 1923 o golpe o deran os xenerais para tapar as vergoñas da súa pésima xestión militar no Desastre de Annual...

E agora o queiran dar os financieiros para tapar a súa responsabilidade na actual crise económica...

Polo menos o xeneral Silvestre tivo a dignidade de suicidarse, e ainda estamos a espera eiquí de ver saltar o primeiro banqueiro dende o seu rañaceos...

Monarchia delenda est...

A propósito da retirada das subvencións pola Xuta a "low cost" Ryanair

Xa sabemos que non deixa de ser unha tolería disas que se veñen aos miolos cando non hai cousa mellor que facer..., pero...

Non é posible cos cartos que se lle ían dar a Ryanair, (e a Vueling, e ao Papa e a tutti quanti diga que vai "promocionar" Galiza), crear a "nosa" propia compañía aerea de baixo custo?...

Os avións, ao comezo, poden ser alugados para non facer unha inversión desproporcionada, a fin de contas hai moito charter parado e disposto a ser alugado...

As rutas, orientadas a turismo de corta estancia, turismo cultural, relixioso, gastronómico, naútico ou de sol e praia, (non é a das Cies a mellor praia do mundo mundial para o xornal británico "The Guardian"?)...

A sede e a base operativa da hipotética compañía aerea galega, na Lavacolla, (por exemplo), pero non descartamos Peinador, Alvedro ou mesmo As Rozas, pero cos beneficios e gastos de funcionamento ficando na Galiza, (a administración, o handling, o catering, o mantemento dos avións, mesmo as nóminas do persoal e as dietas das xuntanzas do consello de administración)...

E de paso, (e case do que mais gosto), se pode tentar competir un pouco coas compañías de Michael O'Leary, (Ryanair), de Piqué, (Vueling), do catalanofobo de Air Berlín, etc...

A fin de contas, que ten Irlanda que non teña Galiza para crear eles Ryanair e nos estar a velas vir?... (aparte da independencia, que cecais sexa isa a cuestión)...

Pois proxectos así serían os que poderían financiarse dende unha institución financieira como a que promovemos...

Sería un sono poder facer realidade iste deseño de Panchez para Aduaneiros:

O PP vai avisando da segunda onda de fusións das caixas.

Está claro que ao longo prazo o PP ten deseñada unha estratexia para que as caixas galegas xa fusionadas rematen privatizadas no conglomerado liderado por Rodrigo Rato ao fronte de Caja Madrid.
Hoxe leemos na web El Economista:

Montoro ve un "erro" dar por pechada a reestruturación das caixas.

O portavoz económico do PP, Cristóbal Montoro, advertiu hoxe que é un "erro" dar por concluída a reestruturación das caixas de aforros e augurou que se verán novos cambios no mapa bancario español.

Durante a súa participación nunha conferencia, Montoro sinalou que o sector financeiro non pode saír "aínda demasiado rapido" ao mercado pola situación de acceso ao financiamento internacional de España.

"O proceso non terminou nin moito menos", incidiu o dirixente popular, para quen o cambio do marco xurídico que supón a reforma da Lei de Caixas foi adecuada para avalar estes procesos. Así mesmo, celebrou a actitude dos dirixentes das caixas de aforros que están liderando os procesos.

Moi malas novas!

Hoxe a web COTIZALIA adianta moi malas novas para a caixa resultante da fusión de Caixa Galicia e Caixanova, así como para o Banco Pastor.

Ningunha das fusións de caixas de aforros (reais ou virtuais) anunciadas durante a recente reestruturación do sector será capaz de evitar as perdas nalgún momento dos tres próximos anos. Así se desprende dunha extrapolación das estimacións dos test de tensión que levou a cabo o Banco de España en xullo e que levou ata as súas últimas consecuencias un importante banco de investimento internacional.

Como se recordará, estas probas de resistencia contemplaban un escenario para o mercado inmobiliario dunha caída do 28% no prezo da vivenda terminada, do 50% para a que está en construción e do 61% para o chan, descensos que considera razoables a maioría da banca de investimento en vista da magnitude do problema da banca española. Pero, ademais, os test de tensión proporcionaba unha estimación dos resultados (antes de provisións) que cada entidade vai ser capaz de xerar nos próximos dous anos, segundo o propio Banco de España.

"Estimamos que bancos e caixas van ter que aflorar todas as perdas inmobiliarias nos próximos tres anos, porque non van vender os activos e por que o Banco de España vai obrigarlles a provisionarlas. Se confrontamos esas perdas co escenario de ingresos dos test de tensión, temos que moitas entidades van entrar en perdas nalgún momento durante os próximos tres anos", explican neste banco de investimento.

É máis corta a lista de entidades que evitarán as perdas, salvo unha deterioración da economía peor do estimado nos citados test: as caixas vascas (BBK, Kutxa e Vital), A Caixa, Ibercaja e Unicaja. O resto das caixas de aforros, inmersas en procesos de fusión real ou virtual, non poderán facer fronte ás perdas que se aveciñan cos beneficios esperados nos próximos anos, incluíndo os SIP de Caixa Madrid-Bancaja-Ávila-Segovia-Insular-Rioxa-Laietana, o de CAM-Cajastur-Cantabria-Estremadura ou Banca Cívica (Navarra-Canarias-Burgos), as dúas fusións catalás e a "galega".

Esta previsión non significa que as entidades vaian sufrir perdas durante tres exercicios. "Algunhas poden facer unha megaprovisión de golpe que sacrifique un exercicio e permítalles ter beneficios nos seguintes, outras poden repartir as perdas en varios anos e algunhas poden compensalas con resultados extraordinarios, aínda que parece complicado", explican as fontes citadas.

Conseguir extraordinarios non vai ser fácil, porque só poden vir por dous lados: venda de carteira industrial -onde hai poucas plusvalías latentes pola crise- ou polo sale & lease back (venda pero quedándose como inquilino) das sucursais, onde si hai plusvalías moi importantes porque moitos destes edificios están valorados a prezos históricos moi baixos. A venda de oficinas co negocio das mesmas é moito menos rendible e, ademais, reduce o balance das entidades; só ten sentido como alternativa ao seu peche.

Existe outra alternativa para xerar resultados nun escenario de falta de actividade e de esborralle de marxes como o que se avista para os próximos anos: as operacións financeiras, que xa salvaron das perdas a un puñado de entidades no primeiro semestre deste ano. Estas operacións consisten en facer trading en mercados, basicamente con débeda propia das entidades ou con bonos do Estado, e varias caixas considéranas recorrentes, algo que resulta moi discutible segundo os analistas.

O Pastor, o máis vulnerable dos bancos

As fusións de caixas non serán as únicas que se vexan en apertos neste escenario. A banca mediana tamén vai pasalo mal, aínda que o único que non vai poder esquivar as perdas, aínda que só sexa durante un ou dous trimestres, é o Pastor. Sabadell e Popular non chegarán a tanto pero verán caer o seu ROE (rendibilidade sobre recursos propios) ata niveis en torno ao 5% antes de extraordinarios, segundo este banco de investimento.

Iso supón un problema posto que o custo de capital destas entidades sitúase ao redor do 10%, o que significa que, en teoría, deben seguir cotizando por baixo de valor contable, como na actualidade. E, se ven obrigados a facer ampliacións de capital, estas serán dilutivas para os seus accionistas.

Bankinter non terá tantos problemas posto que o seu ROE manterase máis ou menos no 10%, segundo estas estimacións. O problema da entidade que presiden Pedro Guerreiro é a súa escaseza de capital (que eleva o ROE) pero ten moita menos moura e exposición ao ladrillo que o resto da banca mediana. Os dous grandes, Santander e BBVA, saen moi ben parados desta análise, cun ROE de entre o 15% e o 17%.

Xa que logo, o gran problema téñeno as caixas, e non se resolveu co proceso de concentración do sector: "A gran pregunta é de onde van sacar o capital. Atópanse en procesos de fusión que ten paralizado o management, convertéronse en grandes xestoras de moura e de activos inmobiliarios, van sufrir perdas operativas, os mercados internacionais non lles prestan e necesitan recapitalizarse. Nestas condicións, non se pode esperar que presten diñeiro a emprersas e familias", conclúe un analista deste banco de investimento.

Basel III

Os xefes dos bancos centrais e as autoridades reguladoras de 27 países acordaron na rolda Basel III endurecer as normas de solvencia bancaria co fin de mellorar a solidez do sistema financeiro, según anunciou o vicepresidente do Bundesbank, Franz-Christoph Zeitler.
A novas regras, que esixen da banca gardar máis capital para facer fronte a turbulencias como as da recente crise financeira, deberán ser discutidas e aprobadas durante o próximo cume de xefes de Estado e Goberno do G20 que se celebrará na capital de Corea do Sur o próximo mes de novembro.

O acordo sobre o paquete de normas, bautizado como Basel III, alcanzouse durante unha reunión celebrada nesa cidade suíza que estivo encabezada polo presidente do Banco Central Europeo (BCE), o francés Jean Claude Trichet.

Segundo o máximo responsable do BCE, o acordo é un "reforzo fundamental dos estándares globais de capital". "A contribución destas medidas á estabilidade financeira a longo prazo e o crecemento será substancial", declarou Trichet nun comunicado emitido tras a reunión.

O punto principal do acordo obriga aos bancos a manter un "Tier 1" ou "Nivel 1" (un cociente que mide a fortaleza das entidades financeiras baseándose no seu capital básico: accións ordinarias e beneficios non distribuídas) do 6 por cento, fronte ao 4 por cento actual.
No entanto, este incremento será gradual, tal e como solicitaran as entidades financeiras, e non se terminará de implementar ata 2018, do mesmo xeito que outras medidas adoptadas hoxe.

A este respecto, Trichet sinalou que "os acordos de transición permitirán aos bancos alcanzar estes novos estándares á vez que fomentan a recuperación económica".

Ademais, o paquete de medidas de Basilea III insta aos bancos a manter un mínimo de accións ordinarias e reservas do 4,5 por cento, fronte ao 2 por cento anterior, ao que haberá que sumar outro 2,5 por cento de "amortiguación" durante os períodos de bonanza económica que sirva de elemento contra cíclico en momentos de crises ou recesión económica.

Así, o cociente de solvencia básica (common equity) que deberán manter as entidades financeiras ascenderá ao 7 por cento.

Esta decisión reforza a nova definición de capital acordada polos gobernadores de bancos centrais e autoridades monetarias o pasado xullo.

Niño Becerra, (o profeta da desesperanza económica e guru dos pesimistas): "Á crise non a seguirá unha época de esplendor, senón de case pobreza"

"Hoxe e agora a única opción operativa para capear o megatemporal que está chegando é ir e menos, optimizar, recortar, reducir, facer todo máis pequeno, diminuír; calquera outro camiño, e, evidentemente a outra opción exposta (estimular a economía sen facer caso do déficit, como en EEUU), supón profundar no problema", sinala Santiago Niño Becerra, catedrático de estrutura económica da Universidade Ramón Llull.

A primeira opción, a adoptada por EEUU, que busca crecemento custe o que custe, "supón arranxar-algo-que-non-vai; é solucionadora, por iso foi o camiño para remontar a situación de total postración na que se achaba a economía mundial na Gran Depresión: ao aumentar tan considerablemente a produtividade nos anos 20, ou se incrementaba o crecemento potencial do sistema ou se chegaría a unha situación de subutilización permanente", relata Niño Becerra no blog A Carta da Bolsa.

Así, por aquel entón puxéronse en marcha todos os recursos dos que se dispuña, apoiándose na hipótese de que as materias primas eran ilimitadas, o que unido ao modelo de protección social que se implantou, fixo que a economía crecese a gallarón. Por iso, moitos hoxe propón unha solución parecida, inxectando fondos no sistema e estimulando a produción mediante a optimización do factor traballo infrautilizado.

Con todo, Niño Becerra considera que neste momento unha solución así é inviable por tres motivos fundamentais.

En primeiro lugar, "o campo do crecemento, a diferenza de entón, non é hoxe virxe: a capacidade de endebedamento dos participantes, de todos os participantes: familias, Estados, compañías, entidades financeiras, municipios, institucións, áchase esgotada, logo é imposible continuar polo mesmo camiño que ata agora se seguiu".

Ademais, "a capacidade de xeración de novos créditos está practicamente esgotada, do mesmo xeito que o está a capacidade de percepción de créditos novos: de entrada non quedan activos bos, alcanzables e accesibles para apoiar máis créditos, de saída as posibilidades de devolución das débedas xa asumidas é baixa".

E para rematar, pero non menos importante, ao contrario do que sucedía nos anos 50 "hoxe coñecemos moi ben que a cantidade de commodities dispoñible é finita e as posibilidades de obter recursos a baixo custo é practicamente nula".

En suma, optar por este camiño supón utilizar as mesmas ferramentas que provocaron a crise, aínda que abandonalo supoña asumir entre outras cousas que non se vai a volver ao pleno emprego, segundo o catedrático.

A segunda opción posible, é en realidade a única viable, desde o punto de vista de Niño Becerra: administrar o escaso, reducir o gasto mediante a produtividade e tratar de optimizar o que se ten.

Segundo o catedrático, isto serviría de colchón para a preparación da estrutura dun novo sistema do mesmo xeito que o foron os cambios habidos entre 1760 e 1780. Que quere isto dicir?, pois que tras esta crise que agora comeza e a diferenza da Gran Depresión penso que non seguirá unha época de esplendor, senón de contención no gasto, case de pobreza pode dicirse pensando en termos actuais".

Así as cousas, Niño Becerra pensa que é momento de apertarse o cinto e que se sairá desta crise como se saíu doutras, e que se fará mediante importantes avances en campos como a biotecnoloxía, pero "xamais as cousas volverán ser como foron; nunca volven ser igual tras un cambio, xa, o que sucede é que agora vimos dun soño, un soño precioso pero que ao final resultou moi caro".

Análise sobre a crise do sistema financeiro. En marcha un dos maiores procesos de privatización

Retomamos o noso blog reproducindo unha lúcida análise asinada no xornal GARA por Isidro Esnaola, sobre o proceso que vai levando inexorablemente a privatización das caixas de aforro e a perda do carácter aingular destas institucións...

Durante estes últimos tres meses o Goberno de Rodríguez Zapatero deu os pasos necesarios para que o proceso de privatización das caixas de aforros póidase desenvolver sen oposición social; para iso modificou leis e utilizou todas as oportunidades que se lle presentaron co obxectivo de socavar a súa imaxe.
Din algúns filósofos que a Realidade non é algo obxectivo e independente que está fóra de nós, senón que é unha construción humana que nós mesmos imos armando aos poucos coas nosas ideas e os nosos actos. E, visto o que están facendo coas caixas, paréceme que non vai quedar máis remedio que darlles a razón.

O venres da semana pasada fixéronse públicos os resultados dos famosos «Test de tensión» que se fixeron a bancos e caixas da Unión Europea. Con ese nome parece que son unhas probas moi complexas, pero en realidade o que fixeron foi coller o balance dos bancos -os seus investimentos e préstamos- e aplicarlles varias hipóteses. Con cada unha desas hipóteses fixeron uns sinxelos cálculos para ver que pasaría cos investimentos e os préstamos dos bancos e caixas nunha situación económica complicada. E iso é todo.
Para facerse unha idea do rigor destes test, uns apuntes. A garantía final que ofrece un banco ou caixa dependerá do capital propio co que conta para responder ante posibles perdas. Pois ben, no canto de tomar como referencia o capital propio, é dicir, o que puxeron os investidores ao crear o banco máis as reservas que se van formando cos beneficios que non se reparten, incluíron neste apartado as participacións preferentes, que son uns préstamos especiais, pero préstamos ao cabo, ou sexa, diñeiro que non é do banco ou caixa e que, se hai perdas, alguén reclamará. Así pois, é bastante discutible o que mediron en realidade. Bo comezo.
En canto aos riscos, pois tres cuartos do mesmo. A débeda dos estados -a débeda soberana- que teñen bancos e caixas valorábase peor se estaba no apartado «carteira de negociación», é dicir, para ser vendida a curto prazo, que se estaba no apartado «carteira bancaria», ou sexa, con intención de mantela e cobrar os intereses ao final. Sabido isto, os bancos colocaron case toda a débeda soberana no apartado «carteira bancaria» e a correr. Total, que máis dá apuntalo nunha conta ou noutra; se logo parécelles máis rendible, venderana e punto.

Outra hipótese discutible é a dos créditos hipotecarios. No peor dos escenarios supuxeron que o 80% dos créditos hipotecarios devolveranse. Parece unha previsión un pouco optimista. Ademais, como apuntaba un dos directores de Banca Cívica, non é o mesmo un crédito hipotecario dunha vivenda habitual que dunha segunda vivenda na costa mediterránea ou no Pirineo, un local no centro de Iruñea ou un solar en segunda liña de praia. E é que o esforzo para pagar a vivenda habitual sempre será maior que o esforzo para pagar un capricho para irse de vacacións e, polo tanto, máis difícil será que non se devolva o crédito da vivenda habitual. Da mesma xeito, se ao final o crédito non se devolve e o banco queda co local ou o terrenito, non vale o mesmo un local no centro de Iruñea que un terreo en segunda ou terceira liña de praia no que nin sequera se poden plantar tomates pola sombra que dan as torres construídas practicamente sobre a area.
Con estes orzamentos fixeron o exame e todo o mundo quedouse tranquilo co resultado: só han cateado un banco grego, un banco alemán e unhas cantas caixas españolas. Se cadra é que os investidores internacionais pensaban que a situación era moito peor. ¡Quen sabe! De todos os xeitos, o que chama a atención é que o Goberno español metese a case todas as caixas na análise, incluídas aquelas que recibiron axudas estatais por medio do FROB e que, polo tanto, supúñase que tiñan problemas. Posiblemente, o Goberno de Rodríguez Zapatero buscaba a imaxe que quedou desta proba: que os bancos están ben e que as caixas de aforros son un desastre. E é que, para que un proceso de privatización funcione sen grandes conflitos sociais, a primeira idea que hai que difundir é que o público é unha ruína mentres que o privado é o paradigma da eficiencia. Non queda máis remedio que recoñecer que conseguiron coar esa idea aproveitando a proba de marras.

Ademais de difundir esa idea, o Executivo español preparou ao mesmo tempo o camiño para que a privatización poida levar a cabo. A semana pasada o Congreso dos Deputados convalidó o Real Decreto-Lei 11/2010 do 9 de xullo que modifica o funcionamento das caixas de aforros. Nel ábrese unha vía para que as caixas póidanse converter nun banco, o que pode facerse en dous pasos ou nun, a conveniencia dos xestores e os políticos implicados.

Primeiro paso. A partir de agora as caixas poden emitir cotas participativas con dereitos políticos, é dicir, accións ata un 50% do valor da caixa. En consecuencia, o poder dos actuais órganos destas entidades diminuirá na mesma proporción na que se emitan accións. Segundo din, isto permitirá ás caixas captar capital nos mercados internacionais. Parece que aínda non quedou claro como llas gastan os mercados internacionais, pero é que, ademais, para que necesitan tanto capital as caixas? Para comprar Google? O Samsung? Para atender as necesidades de crédito dos traballadores e traballadoras, dos autónomos e das pequenas empresas do noso pequeno país cos nosos ahorrillos bástalles e sóbralles. Sobroulles tanto ata agora que ata se permitiron o luxo de especular por aí. Aí temos a Kutxa co Banco Madrid; a BBK, que tamén anda sobrada, agora adxudicáronlle o marrón de CajaSur para que a sanee. Tanto capital para que? Para arranxar os problemas dos demais?

Segundo paso. Se isto non é suficiente, ou directamente sen emitir antes accións, as caixas poden crear un banco e vendelo, quedándose elas cunha parte das accións e a obra social. Deste xeito, as caixas transformaríanse nunha fundación que mantería a obra social cos dividendos que dean as accións do novo banco vendido ao capital. Marabillosa solución que permite ao capital quedar coa outra metade do negocio financeiro que a día de hoxe controlan as caixas. Xa dixo Alfredo Sáenz, do Santander, que o van a «mirar en serio».

No citado Real Decreto-Lei hai algunhas cousas máis, pero sobre todo unha chama a atención: prohibe aos cargos públicos electos formar parte dos órganos de goberno das caixas. Do que se trata, polo visto, é de profesionalizar a xestión. Segunda idea que hai que inculcar á poboación para que a privatización vaia como unha seda: as caixas son un desastre porque non están dirixidas por profesionais das finanzas. Se se privatizan, os profesionais xa se encargarán de sacar o máximo rendemento. Este punto concentra toda a hipocrisía da clase política. En primeiro lugar, porque as caixas contrólanas os partidos políticos a través dos concellos, deputacións e un sistema electoral escuro e antidemocrático. E seguirano facendo, estean os cargos electos nos órganos de goberno ou estean os seus homes de palla. Non hai máis que ver o balbordo que teñen montado na Vital a conta da presidencia. E en segundo lugar, as caixas están dirixidas por profesionais das finanzas. O que realmente ocorre é que os partidos políticos usáronas para os seus propios fins pasando por encima de calquera criterio financeiro ou de procura do ben común. O sector público foi utilizado polos partidos políticos para formar aos seus cadros, para pagar favores, como cemiterio dos seus dinosauros e para calquera cousa menos como servizo público. Diso o PSOE sabe moito. E seguirano facendo, nas caixas, nas fundacións ou nos novos bancos.

O pastel é suculento. Algúns valoran o valor do que se pretende privatizar en 100.000 millóns de euros no Estado español, algo así como o 10% da riqueza. E xa están todos os implicados -deputacións, concellos, directivos das caixas...-, todos, afiando os dentes para ver quen queda coa parte máis suculenta dese pastel.

Xa bosquexaron o plan para privatizar as caixas e, o que é máis importante, tamén crearon a Realidade para presentar esa privatización como inevitable: as caixas son un desastre sen xestión profesional. Destes temas xa se publicou algo fai tres meses (GARA 11/04/2010) e nestas cousas doe moito acertar. Tampouco era difícil, véselles vir como a un morlaco pola rúa Estafeta.

Aínda que abriron a porta, o resultado final dependerá da Realidade que as clases populares deste país, aquelas a cuxo servizo deberían estar as caixas, sexan capaces de construír, do proxecto que sexamos capaces de desenvolver.

O goberno da o golpe definitivo as caixas de aforro.

O goberno do PSOE, co apoio do PP, ten decidido facer desaparecer os últimos aspectos que conferían as caixas de aforro certos aspectos de banca púbica.

A axencia Europa Press informa que o presidente do Goberno, José Luís Rodríguez Zapatero, anunciou hoxe que a nova Lei de Órganos Reitores de Caixas de Aforros (LORCA) permitirá a estas entidades emitir cotas participativas con dereitos políticos, similares ás accións das sociedades anónimas, por un importe non superior ao 50% do seu patrimonio e non pederán ter a cargos electos nos seus órganos directivos.

Zapatero sinalou que o Consello de Ministros aprobará mañá o Decreto-Lei para articular esta reforma, que definiu como "fundamental, urxente e necesaria", e como "a máis importante do sistema bancario español da historia".

Así mesmo, nunha comparecencia tras reunirse co comité executivo da CECA, precisou que nos órganos de goberno das caixas non poderá haber cargos electos, e expresou o seu desexo de que a reforma, "froito en gran medida do proceso de diálogo co PP", consiga un amplo apoio parlamentario e das comunidades autónomas.

Diante da perspectiva que se aveciña, urxe mais que nunca que a sociedade galega reaxa coa creación de entidades novas que resposten a intereses verdadeiramente galegos. Nos reafirmámonos na nosa intención e tomamos novo pulo para levar a cabo o noso obxetivo acollendonos a fórmula da cooperativa de crédito.

Actualización do venres 9 de xullo de 2010.
Referencia do Consello de Ministros:

MODIFICADO O RÉXIME XURÍDICO DAS CAIXAS DE AFORRO PARA FACILITAR O SEU FINANCIAMENTO E PROFESIONALIZAR A SÚA XESTIÓN

* As caixas poderán emitir cotas participativas con dereitos políticos ata un máximo do 50 por 100 da entidade.
* Suprímese a presenza de altos cargos e cargos electos nos órganos de goberno.

O Consello de Ministros aprobou un Real Decreto Lei polo que se modifica o réxime xurídico das Caixas de Aforro, para mellorar o seu goberno corporativo e a calidade dos seus recursos propios no actual contexto financeiro.

Esta reforma, que preserva a función social e os intereses xerais das caixas e da súa obra fundacional, leva a cabo mediante a modificación de sendas leis: a Lei de coeficientes de investimento, recursos propios e obrigacións de información dos intermediarios financeiros, do 25 de maio de 1985 e a Lei de regulación das normas básicas sobre Órganos Reitores das Caixas de Aforro, do 2 de agosto de 1985.

A modificación do marco xurídico das Caixas de Aforro, que o Presidente do Goberno presentou ante o Congreso o pasado 2 de decembro no marco da Estratexia de Economía Sostible, vén apoiada polo compromiso alcanzado entre o Presidente do Goberno e o Presidente do Partido Popular para fortalecer o sector financeiro español e facilitar o fluxo de crédito cara á economía produtiva, mediante a actuación en dous ámbitos fundamentais:

* A capitalización das Caixas, facilitando o seu acceso a recursos de máxima categoría nas mesmas condicións que outras entidades de crédito.
* A profesionalización da xestión e dos órganos de goberno das Caixas de Aforro.

Réxime de cotas participativas

A modificación do réxime xurídico das Caixas de Aforro persegue un obxectivo fundamental no referente ás cotas participativas: transformar estas en ferramentas eficaces para a capitalización destas entidades, facilitando o acceso das Caixas a capital privado. Para iso requírese, dun lado, facelas atractivas a potenciais investidores e, doutro, garantir o cumprimento dos requisitos para a súa consideración como capital da máxima calidade regulatoria. As principais novidades son:

* Incorporación de dereitos políticos dos cota-partícipes no goberno da Caixa proporcional á porcentaxe da súa participación no patrimonio (similares ás accións nas sociedades anónimas).
* Liberalización do seu réxime, suprimindo os límites hoxe vixentes á tenencia de cotas por un único cota-partícipe e á súa retribución. Mantense un límite do 50 por 100 á emisión de cotas e establécense os principios de liberdade de emisión e retribución das cotas

Goberno corporativo das Caixas

Os órganos de goberno das Caixas serán a Asemblea Xeral, o Consello de Administración e a Comisión de Control. Adicionalmente, créanse dúas novas figuras, a Comisión de Obra Social e a de Nomeamentos e Retribucións.

A modificación máis destacada neste terreo afecta á representación das Administracións públicas e entidades e corporacións de dereito público en devanditos órganos de goberno das Caixas, que a partir de agora non poderá superar no seu conxunto o 40% do total dos dereitos de voto, fronte ao 50 por 100 vixente ata agora. Outros cambios que afectan ao goberno corporativo resúmense a continuación:

* Incompatibilidade dos cargos políticos electos e dos altos cargos para ser membros dos órganos de goberno.
* Reforzo dos requisitos de profesionalidade e experiencia para formar parte dos órganos de goberno, pois polo menos a metade dos membros do Consello de Administración deberán reunir especial cualificación.
* Extensión da obrigación de informe anual de goberno corporativo a todas as Caixas de Aforro.
* Establécense maiorías reforzadas nos órganos de goberno para as decisións fundamentais da Caixa: necesidade de maiorías de dous terzos para aprobar cambios na natureza xurídica da entidade.

Novos modelos de exercicio da actividade

O Real Decreto Lei introduce novos modelos de exercicio da actividade por parte das entidades. Calquera entidade poderá optar por:

a)Manter a súa condición de Caixa de Aforro, como ata agora, co novo réxime de cotas participativas e adaptando os seus estatutos ás modificacións no goberno corporativo.

b)Integrarse nun Sistema Institucional de Protección (SIP).

c)Ceder todo o seu negocio financeiro a un banco mantendo a súa condición de Caixa. A obra social e a carteira industrial permanecen na Caixa.

d)Transformarse en fundación cedendo todo o seu negocio como entidade de crédito a un banco no que participa.

Mellora do réxime de integración nun Sistema Institucional de Protección (SIP)

* Por unha banda, regúlase de xeito específico o SIP conformado por Caixas de aforro. A súa entidade central terá a natureza de sociedade anónima e estará participada polas Caixas integrantes en polo menos un 50 por 100.
* Se ese límite incúmprese, as Caixas integrantes do SIP deberán transformarse en fundacións con cesión da súa actividade financeira á unidade central do SIP. Neste caso poderá haber tantas fundacións como integrantes do SIP e un único banco.
* Doutra banda, refórzase a permanencia e estabilidade das entidades no sistema mediante a capacidade do Banco de España de avaliar, con carácter previo ao abandono dunha entidade, a viabilidade da operación.

Fortalecemento da solvencia

Con dous obxectivos:

a) Posibilitar a adaptación aos criterios de solvencia, liquidez e apalancamiento de acordo coas futuras esixencias de Basilea III.

b) O Banco de España aplicará estas novas esixencias ponderando adecuadamente as posibilidades de acceso a "core capital" de cada entidade segundo o seu modelo de negocio.

Crise económica, estamos so no comezo?

Paul Krugman alerta de sinais dunha terceira depresión que sexa mais semellante a Longa Depresión (a que escomenzou no 1873), que a Gran Depresión, (a que seguiu ao crack de 1929), pero o custo para a economia mundial será enorme. Para Krugman esa terceira depresión será o resultado dun fracaso das políticas económicas. En todo o mundo, como viuse recentemente na esteril reunión do G-20, os gobernos están obsesionados coa inflación, cando en realidade a verdadeira gran ameaza é a deflación, e polo tanto recomendan recortes de gastos, cando o problema non é o gasto en xeral, se non o gasto ineficiente.

As preocupacións de Krugman son coincidentes coas teorías de Konfratieff dos ciclos longos: unha expansión con ascensos prolongados e fortes nos que poden intercalarse crises suaves e recesións curtas. Logo unha depresión con ascensos febles e curtos, crises moi fortes e recesións prolongadas ata acadar o grao de depresión económica xeral. A duración estimada de todo o ciclo supera os 50 anos.

Reproducimos seguidamente o texto en versión en grafía portuguesa do artigo de Krugman:

As recessões são comuns, mas as depressões são raras. Até onde eu sei, apenas dois períodos da história econômica foram chamados na sua época de "depressões": os anos de deflação e instabilidade após o Pânico de 1873 e os anos de desemprego em massa após a crise de 1929 a 1931.

Nem a Longa Depressão do século 19 nem a Grande Depressão do século 20 foram períodos de declínio ininterrupto - pelo contrário, ambas tiveram momentos em que a economia cresceu. Mas esses episódios de melhoria nunca foram suficientes para desfazer os danos do choque inicial e foram seguidos de recaídas.

Receio que estejamos nos primeiros estágios de uma terceira depressão. A probabilidade é que ela seja mais parecida com a Longa Depressão do que com a Grande Depressão. Mas o custo - para a economia mundial e, acima de tudo, para os milhões de vidas arruinadas pela falta de empregos - será ainda assim, imenso.

E essa terceira depressão será resultado de um fracasso das políticas econômicas. Em todo o mundo - mais recentemente na desanimadora reunião do G-20 no último final de semana - os governos estão obcecados com a inflação, enquanto que a grande ameaça é a deflação, recomendando cortes de gastos, ao passo que o verdadeiro problema são os gastos inadequados.

Em 2008 e 2009, parecia que havíamos aprendido com a história. Diferente de seus predecessores, que aumentaram as taxas de juros para enfrentar a crise financeira, os líderes atuais da Reserva Federal e do Banco Central Europeu cortaram radicalmente os juros e voltaram-se para os mercados de crédito. Diferente dos governos do passado, que tentaram equilibrar os orçamentos para enfrentar a economia em declínio, os governos de hoje permitiram que os déficits aumentassem. E melhores políticas ajudaram o mundo a evitar o colapso total: Pode-se dizer que recessão resultante da crise financeira terminou no verão passado.

Mas os historiadores nos dirão no futuro que esse não foi o fim da terceira depressão, da mesma forma que a melhora econômica em 1933 não foi o fim da Grande Depressão. Afinal de contas, o desemprego - especialmente o desemprego de longo prazo - mantém-se em níveis que seriam considerados catastróficos há alguns anos e não parecem estar a caminho do declínio. E tanto os Estados Unidos quando a Europa estão prestes a cair na armadilha deflacionária que atingiu o Japão.

Perante perspectivas tão sombrias, esperávamos que nossos legisladores se dessem conta de que ainda não fizeram o suficiente para promover a recuperação. Mas não: Nos últimos meses, observou-se a volta de um comportamento espantosamente ortodoxo com relação a empréstimos e orçamentos equilibrados.

Podemos observar uma volta mais evidente desse tipo de comportamento em discursos na Europa, onde oficiais parecem estar se inspirando em Herbert Hoover para compor sua retórica, incluindo a afirmação de que impostos mais altos e cortes de gastos irão de fato expandir a economia através da segurança comercial. Na prática, no entanto, os Estados Unidos não estão muito diferentes. A Reserva Federal parece saber dos riscos da deflação - mas não se propõe a fazer nada para mitigá-los. A administração Obama sabe dos perigos de uma austeridade fiscal prematura - mas, já que os republicanos e democratas conservadores se negam a autorizar um auxílio maior aos governos estaduais, essa austeridade é inevitável e se manifesta através de cortes de orçamento estadual e municipal.

Por que então esse tropeço político? Os conservadores normalmente citam os problemas da Grécia e outros países europeus para justificar suas ações. É verdade também que os investidores de ações passaram a preferir os governos com déficits incontroláveis. Mas não há provas de que a austeridade fiscal repentina em face a uma economia em depressão ofereça alguma garantia a investidores. Muito pelo contrário: A Grécia optou pela austeridade severa e teve como resultado um aumento ainda maior da sua instabilidade; a Irlanda impôs cortes ferozes nos gastos públicos e foi tratada pelos mercados como um risco maior do que a Espanha, que até então havia sido mais relutante em aceitar a solução proposta pelos conservadores.

É quase como se os mercados financeiros conseguissem entender o que os legisladores não conseguem: apesar de a responsabilidade fiscal de longo prazo ser importante, o corte repentino de gastos em uma depressão, que aumenta mais ainda essa depressão e precede a deflação, é também uma estratégia autodestrutiva.

Por isso eu acho que a Grécia não é a culpada, nem a preferência realista por trocar empregos por déficits. Na realidade, tudo isso se resume a um conservadorismo que pouco tem a ver com análises racionais e cujo maior dogma é impor sofrimento ao povo para mostrar liderança em momentos de crise.

E quem pagará o preço pelo triunfo desse conservadorismo? Dez milhões de trabalhadores desempregados, muitos deles, inclusive, que ficarão sem trabalho por anos ou até mesmo pelo resto da vida.

(*) Paul Krugman é economista, professor da Universidade de Princeton e colunista do The New York Times. Ganhou o prêmio Nobel de economia de 2008.

A voltas co Banco Pastor

Estase a desenvolver nos medios galegos unha campaña publicitaria moi agresiva do Banco Pastor, protagonizada nun triste rol polo xornalista Fernando Onega, que en base ao impasse da fusión das caixas galegas e das rivalidades localistas xurdidas no proceso, tenta captar para o banco coruñés dun xeito marrulleiro os clientes tradicionais das caixas de aforros.

Curiosamente, e aplicando o dito de “cando as barbas do teu veciño vexas cortar”..., atopamos ista peciña asinada por E. Segovia e con orixe nos medios “estatais” sobre as operacións que se están a desenvolver para facerse con dito banco dende varios grupos españois e que ao final pode levar a desaparición dun dos emblemas da “city” dos cantóns coruñeses...

O Banco Pastor converteuse no obxecto de desexo dos dous principais bancos medianos independentes: Sabadell e Popular. Segundo fontes de toda solvencia, a entidade galega recibiu “insistentes achegamentos” por parte de ambos os bancos, aínda que ata agora negouse a sentar sequera con eles para negociar.
A entidade catalá pretendía realizar unha operación a tres bandas con Guipuscoano e Pastor, que lle permitiu superar en activos ao Popular e converterse no terceiro banco de España. Pero mentres a entidade vasca accedeu á fusión grazas ao apoio dos seus tres principais accionistas (BBK, Kutxa e Jomarsa) e ao compromiso do seu presidente, Javier Echenique, na Coruña non quixeron oír falar do asunto. Desta forma, o plan de Josep Oliu quedouse a medias.
Pero o Pastor non é só obxecto de desexo do Sabadell. Segundo estas fontes, Angel Ron, presidente do Popular, tamén intentou sentar a negociar unha integración que lle permitiría recuperar o terreo perdido coas fusións de caixas anunciadas nas últimas semanas. Pero a resposta do presidente do Pastor, José María Arias, foi a mesma que a dada aos cataláns: “Non me sinto nin a comer”.

Oficialmente, o Pastor sostén que ten “un proxecto propio, independente, que non contempla baixo ningún concepto unha fusión”. Moito máis importante que esta declaración de intencións é que a familia Arias controla o 41% do capital a través da Fundación Pedro Barríe da Maza, o cal fai inviable calquera fusión ou oferta de compra se non conta co seu apoio.
Un portavoz do Popular negou que haxa contactos co Pastor, e tamén sinalou que o Popular ten o seu propio modelo de crecemento orgánico.
O Pastor pode manterse independente?
Outras fontes do sector cuestionan esta actitude do Pastor na situación actual. “Poden dicir que queren seguir sos, pero poderán sobrevivir en solitario dentro duns anos na situación que se aveciña para o sector e os mercados?”. Estas fontes matizan que non se trata de que o Pastor teña problemas de solvencia ou liquidez, senón dunha mera cuestión de tamaño.
”As entidades pequenas son inviables, o mercado vaiche a esixir un tamaño mínimo en condicións normais, e moito máis en momentos como o actual en que nin sequera se fía dos bancos máis grandes”, opina un experto no sector. A avalancha de fusións de caixas -reais ou virtuais- é a proba evidente da necesidade de gañar tamaño aínda que a lóxica económica ou as sinerxías non estean nada claras en moitas operacións.
”O Pastor faría mellor en asumir que non pode seguir só e negociar unha fusión desde unha posición vantaxosa; se espera moito, pode perder esa vantaxe que ten hoxe e verse abocado a unha operación que non desexa e nunhas condicións moito máis desfavorables que as actuais”, opina outra fonte do sector.

A nosa opinión é que es entidades pequenas poden ser mais viábeis nun futuro que as moi grandes, e elo é así porque as entidades pequenas e medianas son mais conscentes dos seus riscos, coñecen os seus investimentos e, polo xeral, non teñen “paquetes dubidosos” e titulizacións insolventes nos seus activos, (e si as teñen, ben merecen crebar)..., cousa que as entidades moi grandes, precisamente polo seu tamano, non poden asegurar...

O pequeno é fermoso, controlábel e coñecido...