Niño Becerra, (o profeta da desesperanza económica e guru dos pesimistas): "Á crise non a seguirá unha época de esplendor, senón de case pobreza"

"Hoxe e agora a única opción operativa para capear o megatemporal que está chegando é ir e menos, optimizar, recortar, reducir, facer todo máis pequeno, diminuír; calquera outro camiño, e, evidentemente a outra opción exposta (estimular a economía sen facer caso do déficit, como en EEUU), supón profundar no problema", sinala Santiago Niño Becerra, catedrático de estrutura económica da Universidade Ramón Llull.

A primeira opción, a adoptada por EEUU, que busca crecemento custe o que custe, "supón arranxar-algo-que-non-vai; é solucionadora, por iso foi o camiño para remontar a situación de total postración na que se achaba a economía mundial na Gran Depresión: ao aumentar tan considerablemente a produtividade nos anos 20, ou se incrementaba o crecemento potencial do sistema ou se chegaría a unha situación de subutilización permanente", relata Niño Becerra no blog A Carta da Bolsa.

Así, por aquel entón puxéronse en marcha todos os recursos dos que se dispuña, apoiándose na hipótese de que as materias primas eran ilimitadas, o que unido ao modelo de protección social que se implantou, fixo que a economía crecese a gallarón. Por iso, moitos hoxe propón unha solución parecida, inxectando fondos no sistema e estimulando a produción mediante a optimización do factor traballo infrautilizado.

Con todo, Niño Becerra considera que neste momento unha solución así é inviable por tres motivos fundamentais.

En primeiro lugar, "o campo do crecemento, a diferenza de entón, non é hoxe virxe: a capacidade de endebedamento dos participantes, de todos os participantes: familias, Estados, compañías, entidades financeiras, municipios, institucións, áchase esgotada, logo é imposible continuar polo mesmo camiño que ata agora se seguiu".

Ademais, "a capacidade de xeración de novos créditos está practicamente esgotada, do mesmo xeito que o está a capacidade de percepción de créditos novos: de entrada non quedan activos bos, alcanzables e accesibles para apoiar máis créditos, de saída as posibilidades de devolución das débedas xa asumidas é baixa".

E para rematar, pero non menos importante, ao contrario do que sucedía nos anos 50 "hoxe coñecemos moi ben que a cantidade de commodities dispoñible é finita e as posibilidades de obter recursos a baixo custo é practicamente nula".

En suma, optar por este camiño supón utilizar as mesmas ferramentas que provocaron a crise, aínda que abandonalo supoña asumir entre outras cousas que non se vai a volver ao pleno emprego, segundo o catedrático.

A segunda opción posible, é en realidade a única viable, desde o punto de vista de Niño Becerra: administrar o escaso, reducir o gasto mediante a produtividade e tratar de optimizar o que se ten.

Segundo o catedrático, isto serviría de colchón para a preparación da estrutura dun novo sistema do mesmo xeito que o foron os cambios habidos entre 1760 e 1780. Que quere isto dicir?, pois que tras esta crise que agora comeza e a diferenza da Gran Depresión penso que non seguirá unha época de esplendor, senón de contención no gasto, case de pobreza pode dicirse pensando en termos actuais".

Así as cousas, Niño Becerra pensa que é momento de apertarse o cinto e que se sairá desta crise como se saíu doutras, e que se fará mediante importantes avances en campos como a biotecnoloxía, pero "xamais as cousas volverán ser como foron; nunca volven ser igual tras un cambio, xa, o que sucede é que agora vimos dun soño, un soño precioso pero que ao final resultou moi caro".