Nova Caixa Galicia é o nome comercial da caixa de aforros nacida como resultado da fusión das entidades Caixa Galicia e Caixanova. O nome co que rexistrou a súa inscrición é o de Caixa de Aforros de Galicia, Vigo, Ourense e Pontevedra.
Estamos asistindo á perpetración dun "pronunciamento" propio do século XXI, un verdadeiro golpe de estado.Atrás quedaron os pronunciamentos militares do XIX e os golpes do XX...
Hoxe o pr
onunciamento non o fan os "espadóns" militares, dáo a plutocracia...
O documento critica aos políticos democráticos, (bos ou malos, son os que eliximos), tachándoos de demasiado novos e pouco preparados, entre outras cousas, avógase por un cambio no modelo de Estado, acabando co sistema autonómico e propón cambios no sistema electoral para eliminar ás minorías nacionalistas.
O democrático e constitucional sería que propuxesen as súas alternativas á sociedade por medio dun partido que as fixese súas, e que os cidadáns valorásemolas nas eleccións fronte a outras igual ou mais lexítimas, (a nacionalización do sistema financeiro, a abolición da propiedade, a disolución do estado, a independencia das comunidades, o seguir como estamos, etc...), pero elixido polos cidadáns e non imposto polos plutócratas a través do Rei...
Como se asemella ista situación a ista outra, (manifesto incluido)...
Curioso que no 1923 o golpe o deran os xenerais para tapar as vergoñas da súa pésima xestión militar no Desastre de Annual...
E agora o queiran dar os financieiros para tapar a súa responsabilidade na actual crise económica...
Polo menos o xeneral Silvestre tivo a dignidade de suicidarse, e ainda estamos a espera eiquí de ver saltar o primeiro banqueiro dende o seu rañaceos...
Monarchia delenda est...
Xa sabemos que non deixa de ser unha tolería disas que se veñen aos miolos cando non hai cousa mellor que facer..., pero...Non é posible cos cartos que se lle ían dar a Ryanair, (e a Vueling, e ao Papa e a tutti quanti diga que vai "promocionar" Galiza), crear a "nosa" propia compañía aerea de baixo custo?...
Os avións, ao comezo, poden ser alugados para non facer unha inversión desproporcionada, a fin de contas hai moito charter parado e disposto a ser alugado...
As rutas, orientadas a turismo de corta estancia, turismo cultural, relixioso, gastronómico, naútico ou de sol e praia, (non é a das Cies a mellor praia do mundo mundial para o xornal británico "The Guardian"?)...
A sede e a base operativa da hipotética compañía aerea galega, na Lavacolla, (por exemplo), pero non descartamos Peinador, Alvedro ou mesmo As Rozas, pero cos beneficios e gastos de funcionamento ficando na Galiza, (a administración, o handling, o catering, o mantemento dos avións, mesmo as nóminas do persoal e as dietas das xuntanzas do consello de administración)...
E de paso, (e case do que mais gosto), se pode tentar competir un pouco coas compañías de Michael O'Leary, (Ryanair), de Piqué, (Vueling), do catalanofobo de Air Berlín, etc...
A fin de contas, que ten Irlanda que non teña Galiza para crear eles Ryanair e nos estar a velas vir?... (aparte da independencia, que cecais sexa isa a cuestión)...
Pois proxectos así serían os que poderían financiarse dende unha institución financieira como a que promovemos...
Sería un sono poder facer realidade iste deseño de Panchez para Aduaneiros:
Montoro ve un "erro" dar por pechada a reestruturación das caixas.
O portavoz económico do PP, Cristóbal Montoro, advertiu hoxe que é un "erro" dar por concluída a reestruturación das caixas de aforros e augurou que se verán novos cambios no mapa bancario español.
Durante a súa participación nunha conferencia, Montoro sinalou que o sector financeiro non pode saír "aínda demasiado rapido" ao mercado pola situación de acceso ao financiamento internacional de España.
"O proceso non terminou nin moito menos", incidiu o dirixente popular, para quen o cambio do marco xurídico que supón a reforma da Lei de Caixas foi adecuada para avalar estes procesos. Así mesmo, celebrou a actitude dos dirixentes das caixas de aforros que están liderando os procesos.
Ningunha das fusións de caixas de aforros (reais ou virtuais) anunciadas durante a recente reestruturación do sector será capaz de evitar as perdas nalgún momento dos tres próximos anos. Así se desprende dunha extrapolación das estimacións dos test de tensión que levou a cabo o Banco de España en xullo e que levou ata as súas últimas consecuencias un importante banco de investimento internacional.
Como se recordará, estas probas de resistencia contemplaban un escenario para o mercado inmobiliario dunha caída do 28% no prezo da vivenda terminada, do 50% para a que está en construción e do 61% para o chan, descensos que considera razoables a maioría da banca de investimento en vista da magnitude do problema da banca española. Pero, ademais, os test de tensión proporcionaba unha estimación dos resultados (antes de provisións) que cada entidade vai ser capaz de xerar nos próximos dous anos, segundo o propio Banco de España.
"Estimamos que bancos e caixas van ter que aflorar todas as perdas inmobiliarias nos próximos tres anos, porque non van vender os activos e por que o Banco de España vai obrigarlles a provisionarlas. Se confrontamos esas perdas co escenario de ingresos dos test de tensión, temos que moitas entidades van entrar en perdas nalgún momento durante os próximos tres anos", explican neste banco de investimento.
É máis corta a lista de entidades que evitarán as perdas, salvo unha deterioración da economía peor do estimado nos citados test: as caixas vascas (BBK, Kutxa e Vital), A Caixa, Ibercaja e Unicaja. O resto das caixas de aforros, inmersas en procesos de fusión real ou virtual, non poderán facer fronte ás perdas que se aveciñan cos beneficios esperados nos próximos anos, incluíndo os SIP de Caixa Madrid-Bancaja-Ávila-Segovia-Insular-Rioxa-Laietana, o de CAM-Cajastur-Cantabria-Estremadura ou Banca Cívica (Navarra-Canarias-Burgos), as dúas fusións catalás e a "galega".
Esta previsión non significa que as entidades vaian sufrir perdas durante tres exercicios. "Algunhas poden facer unha megaprovisión de golpe que sacrifique un exercicio e permítalles ter beneficios nos seguintes, outras poden repartir as perdas en varios anos e algunhas poden compensalas con resultados extraordinarios, aínda que parece complicado", explican as fontes citadas.
Conseguir extraordinarios non vai ser fácil, porque só poden vir por dous lados: venda de carteira industrial -onde hai poucas plusvalías latentes pola crise- ou polo sale & lease back (venda pero quedándose como inquilino) das sucursais, onde si hai plusvalías moi importantes porque moitos destes edificios están valorados a prezos históricos moi baixos. A venda de oficinas co negocio das mesmas é moito menos rendible e, ademais, reduce o balance das entidades; só ten sentido como alternativa ao seu peche.
Existe outra alternativa para xerar resultados nun escenario de falta de actividade e de esborralle de marxes como o que se avista para os próximos anos: as operacións financeiras, que xa salvaron das perdas a un puñado de entidades no primeiro semestre deste ano. Estas operacións consisten en facer trading en mercados, basicamente con débeda propia das entidades ou con bonos do Estado, e varias caixas considéranas recorrentes, algo que resulta moi discutible segundo os analistas.
O Pastor, o máis vulnerable dos bancos
As fusións de caixas non serán as únicas que se vexan en apertos neste escenario. A banca mediana tamén vai pasalo mal, aínda que o único que non vai poder esquivar as perdas, aínda que só sexa durante un ou dous trimestres, é o Pastor. Sabadell e Popular non chegarán a tanto pero verán caer o seu ROE (rendibilidade sobre recursos propios) ata niveis en torno ao 5% antes de extraordinarios, segundo este banco de investimento.
Iso supón un problema posto que o custo de capital destas entidades sitúase ao redor do 10%, o que significa que, en teoría, deben seguir cotizando por baixo de valor contable, como na actualidade. E, se ven obrigados a facer ampliacións de capital, estas serán dilutivas para os seus accionistas.
Bankinter non terá tantos problemas posto que o seu ROE manterase máis ou menos no 10%, segundo estas estimacións. O problema da entidade que presiden Pedro Guerreiro é a súa escaseza de capital (que eleva o ROE) pero ten moita menos moura e exposición ao ladrillo que o resto da banca mediana. Os dous grandes, Santander e BBVA, saen moi ben parados desta análise, cun ROE de entre o 15% e o 17%.
Xa que logo, o gran problema téñeno as caixas, e non se resolveu co proceso de concentración do sector: "A gran pregunta é de onde van sacar o capital. Atópanse en procesos de fusión que ten paralizado o management, convertéronse en grandes xestoras de moura e de activos inmobiliarios, van sufrir perdas operativas, os mercados internacionais non lles prestan e necesitan recapitalizarse. Nestas condicións, non se pode esperar que presten diñeiro a emprersas e familias", conclúe un analista deste banco de investimento.
Os xefes dos bancos centrais e as autoridades reguladoras de 27 países acordaron na rolda Basel III endurecer as normas de solvencia bancaria co fin de mellorar a solidez do sistema financeiro, según anunciou o vicepresidente do Bundesbank, Franz-Christoph Zeitler.
ente do Banco Central Europeo (BCE), o francés Jean Claude Trichet.
"Hoxe e agora a única opción operativa para capear o megatemporal que está chegando é ir e menos, optimizar, recortar, reducir, facer todo máis pequeno, diminuír; calquera outro camiño, e, evidentemente a outra opción exposta (estimular a economía sen facer caso do déficit, como en EEUU), supón profundar no problema", sinala Santiago Niño Becerra, catedrático de estrutura económica da Universidade Ramón Llull.
os o noso blog reproducindo unha lúcida análise asinada no xornal GARA por Isidro Esnaola, sobre o proceso que vai levando inexorablemente a privatización das caixas de aforro e a perda do carácter aingular destas institucións...
Con estes orzamentos fixeron o exame e todo o mundo quedouse tranquilo co resultado: só han cateado un banco grego, un banco alemán e unhas cantas caixas españolas. Se cadra é que os investidores internacionais pensaban que a situación era moito peor. ¡Quen sabe! De todos os xeitos, o que chama a atención é que o Goberno español metese a case todas as caixas na análise, incluídas aquelas que recibiron axudas estatais por medio do FROB e que, polo tanto, supúñase que tiñan problemas. Posiblemente, o Goberno de Rodríguez Zapatero buscaba a imaxe que quedou desta proba: que os bancos están ben e que as caixas de aforros son un desastre. E é que, para que un proceso de privatización funcione sen grandes conflitos sociais, a primeira idea que hai que difundir é que o público é unha ruína mentres que o privado é o paradigma da eficiencia. Non queda máis remedio que recoñecer que conseguiron coar esa idea aproveitando a proba de marras.
O goberno do PSOE, co apoio do PP, ten decidido facer desaparecer os últimos aspectos que conferían as caixas de aforro certos aspectos de banca púbica.
perspectiva que se aveciña, urxe mais que nunca que a sociedade galega reaxa coa creación de entidades novas que resposten a intereses verdadeiramente galegos. Nos reafirmámonos na nosa intención e tomamos novo pulo para levar a cabo o noso obxetivo acollendonos a fórmula da cooperativa de crédito.MODIFICADO O RÉXIME XURÍDICO DAS CAIXAS DE AFORRO PARA FACILITAR O SEU FINANCIAMENTO E PROFESIONALIZAR A SÚA XESTIÓN
* As caixas poderán emitir cotas participativas con dereitos políticos ata un máximo do 50 por 100 da entidade.
* Suprímese a presenza de altos cargos e cargos electos nos órganos de goberno.
O Consello de Ministros aprobou un Real Decreto Lei polo que se modifica o réxime xurídico das Caixas de Aforro, para mellorar o seu goberno corporativo e a calidade dos seus recursos propios no actual contexto financeiro.
Esta reforma, que preserva a función social e os intereses xerais das caixas e da súa obra fundacional, leva a cabo mediante a modificación de sendas leis: a Lei de coeficientes de investimento, recursos propios e obrigacións de información dos intermediarios financeiros, do 25 de maio de 1985 e a Lei de regulación das normas básicas sobre Órganos Reitores das Caixas de Aforro, do 2 de agosto de 1985.
A modificación do marco xurídico das Caixas de Aforro, que o Presidente do Goberno presentou ante o Congreso o pasado 2 de decembro no marco da Estratexia de Economía Sostible, vén apoiada polo compromiso alcanzado entre o Presidente do Goberno e o Presidente do Partido Popular para fortalecer o sector financeiro español e facilitar o fluxo de crédito cara á economía produtiva, mediante a actuación en dous ámbitos fundamentais:
* A capitalización das Caixas, facilitando o seu acceso a recursos de máxima categoría nas mesmas condicións que outras entidades de crédito.
* A profesionalización da xestión e dos órganos de goberno das Caixas de Aforro.
Réxime de cotas participativas
A modificación do réxime xurídico das Caixas de Aforro persegue un obxectivo fundamental no referente ás cotas participativas: transformar estas en ferramentas eficaces para a capitalización destas entidades, facilitando o acceso das Caixas a capital privado. Para iso requírese, dun lado, facelas atractivas a potenciais investidores e, doutro, garantir o cumprimento dos requisitos para a súa consideración como capital da máxima calidade regulatoria. As principais novidades son:
* Incorporación de dereitos políticos dos cota-partícipes no goberno da Caixa proporcional á porcentaxe da súa participación no patrimonio (similares ás accións nas sociedades anónimas).
* Liberalización do seu réxime, suprimindo os límites hoxe vixentes á tenencia de cotas por un único cota-partícipe e á súa retribución. Mantense un límite do 50 por 100 á emisión de cotas e establécense os principios de liberdade de emisión e retribución das cotas
Goberno corporativo das Caixas
Os órganos de goberno das Caixas serán a Asemblea Xeral, o Consello de Administración e a Comisión de Control. Adicionalmente, créanse dúas novas figuras, a Comisión de Obra Social e a de Nomeamentos e Retribucións.
A modificación máis destacada neste terreo afecta á representación das Administracións públicas e entidades e corporacións de dereito público en devanditos órganos de goberno das Caixas, que a partir de agora non poderá superar no seu conxunto o 40% do total dos dereitos de voto, fronte ao 50 por 100 vixente ata agora. Outros cambios que afectan ao goberno corporativo resúmense a continuación:
* Incompatibilidade dos cargos políticos electos e dos altos cargos para ser membros dos órganos de goberno.
* Reforzo dos requisitos de profesionalidade e experiencia para formar parte dos órganos de goberno, pois polo menos a metade dos membros do Consello de Administración deberán reunir especial cualificación.
* Extensión da obrigación de informe anual de goberno corporativo a todas as Caixas de Aforro.
* Establécense maiorías reforzadas nos órganos de goberno para as decisións fundamentais da Caixa: necesidade de maiorías de dous terzos para aprobar cambios na natureza xurídica da entidade.
Novos modelos de exercicio da actividade
O Real Decreto Lei introduce novos modelos de exercicio da actividade por parte das entidades. Calquera entidade poderá optar por:
a)Manter a súa condición de Caixa de Aforro, como ata agora, co novo réxime de cotas participativas e adaptando os seus estatutos ás modificacións no goberno corporativo.
b)Integrarse nun Sistema Institucional de Protección (SIP).
c)Ceder todo o seu negocio financeiro a un banco mantendo a súa condición de Caixa. A obra social e a carteira industrial permanecen na Caixa.
d)Transformarse en fundación cedendo todo o seu negocio como entidade de crédito a un banco no que participa.
Mellora do réxime de integración nun Sistema Institucional de Protección (SIP)
* Por unha banda, regúlase de xeito específico o SIP conformado por Caixas de aforro. A súa entidade central terá a natureza de sociedade anónima e estará participada polas Caixas integrantes en polo menos un 50 por 100.
* Se ese límite incúmprese, as Caixas integrantes do SIP deberán transformarse en fundacións con cesión da súa actividade financeira á unidade central do SIP. Neste caso poderá haber tantas fundacións como integrantes do SIP e un único banco.
* Doutra banda, refórzase a permanencia e estabilidade das entidades no sistema mediante a capacidade do Banco de España de avaliar, con carácter previo ao abandono dunha entidade, a viabilidade da operación.
Fortalecemento da solvencia
Con dous obxectivos:
a) Posibilitar a adaptación aos criterios de solvencia, liquidez e apalancamiento de acordo coas futuras esixencias de Basilea III.
b) O Banco de España aplicará estas novas esixencias ponderando adecuadamente as posibilidades de acceso a "core capital" de cada entidade segundo o seu modelo de negocio.
Paul Krugman alerta de sinais dunha terceira depresión que sexa mais semellante a Longa Depresión (a que escomenzou no 1873), que a Gran Depresión, (a que seguiu ao crack de 1929), pero o custo para a economia mundial será enorme. Para Krugman esa terceira depresión será o resultado dun fracaso das políticas económicas. En todo o mundo, como viuse recentemente na esteril reunión do G-20, os gobernos están obsesionados coa inflación, cando en realidade a verdadeira gran ameaza é a deflación, e polo tanto recomendan recortes de gastos, cando o problema non é o gasto en xeral, se non o gasto ineficiente.
que poden intercalarse crises suaves e recesións curtas. Logo unha depresión con ascensos febles e curtos, crises moi fortes e recesións prolongadas ata acadar o grao de depresión económica xeral. A duración estimada de todo o ciclo supera os 50 anos.As recessões são comuns, mas as depressões são raras. Até onde eu sei, apenas dois períodos da história econômica foram chamados na sua época de "depressões": os anos de deflação e instabilidade após o Pânico de 1873 e os anos de desemprego em massa após a crise de 1929 a 1931.
Nem a Longa Depressão do século 19 nem a Grande Depressão do século 20 foram períodos de declínio ininterrupto - pelo contrário, ambas tiveram momentos em que a economia cresceu. Mas esses episódios de melhoria nunca foram suficientes para desfazer os danos do choque inicial e foram seguidos de recaídas.
Receio que estejamos nos primeiros estágios de uma terceira depressão. A probabilidade é que ela seja mais parecida com a Longa Depressão do que com a Grande Depressão. Mas o custo - para a economia mundial e, acima de tudo, para os milhões de vidas arruinadas pela falta de empregos - será ainda assim, imenso.
E essa terceira depressão será resultado de um fracasso das políticas econômicas. Em todo o mundo - mais recentemente na desanimadora reunião do G-20 no último final de semana - os governos estão obcecados com a inflação, enquanto que a grande ameaça é a deflação, recomendando cortes de gastos, ao passo que o verdadeiro problema são os gastos inadequados.
Em 2008 e 2009, parecia que havíamos aprendido com a história. Diferente de seus predecessores, que aumentaram as taxas de juros para enfrentar a crise financeira, os líderes atuais da Reserva Federal e do Banco Central Europeu cortaram radicalmente os juros e voltaram-se para os mercados de crédito. Diferente dos governos do passado, que tentaram equilibrar os orçamentos para enfrentar a economia em declínio, os governos de hoje permitiram que os déficits aumentassem. E melhores políticas ajudaram o mundo a evitar o colapso total: Pode-se dizer que recessão resultante da crise financeira terminou no verão passado.
Mas os historiadores nos dirão no futuro que esse não foi o fim da terceira depressão, da mesma forma que a melhora econômica em 1933 não foi o fim da Grande Depressão. Afinal de contas, o desemprego - especialmente o desemprego de longo prazo - mantém-se em níveis que seriam considerados catastróficos há alguns anos e não parecem estar a caminho do declínio. E tanto os Estados Unidos quando a Europa estão prestes a cair na armadilha deflacionária que atingiu o Japão.
Perante perspectivas tão sombrias, esperávamos que nossos legisladores se dessem conta de que ainda não fizeram o suficiente para promover a recuperação. Mas não: Nos últimos meses, observou-se a volta de um comportamento espantosamente ortodoxo com relação a empréstimos e orçamentos equilibrados.
Podemos observar uma volta mais evidente desse tipo de comportamento em discursos na Europa, onde oficiais parecem estar se inspirando em Herbert Hoover para compor sua retórica, incluindo a afirmação de que impostos mais altos e cortes de gastos irão de fato expandir a economia através da segurança comercial. Na prática, no entanto, os Estados Unidos não estão muito diferentes. A Reserva Federal parece saber dos riscos da deflação - mas não se propõe a fazer nada para mitigá-los. A administração Obama sabe dos perigos de uma austeridade fiscal prematura - mas, já que os republicanos e democratas conservadores se negam a autorizar um auxílio maior aos governos estaduais, essa austeridade é inevitável e se manifesta através de cortes de orçamento estadual e municipal.
Por que então esse tropeço político? Os conservadores normalmente citam os problemas da Grécia e outros países europeus para justificar suas ações. É verdade também que os investidores de ações passaram a preferir os governos com déficits incontroláveis. Mas não há provas de que a austeridade fiscal repentina em face a uma economia em depressão ofereça alguma garantia a investidores. Muito pelo contrário: A Grécia optou pela austeridade severa e teve como resultado um aumento ainda maior da sua instabilidade; a Irlanda impôs cortes ferozes nos gastos públicos e foi tratada pelos mercados como um risco maior do que a Espanha, que até então havia sido mais relutante em aceitar a solução proposta pelos conservadores.
É quase como se os mercados financeiros conseguissem entender o que os legisladores não conseguem: apesar de a responsabilidade fiscal de longo prazo ser importante, o corte repentino de gastos em uma depressão, que aumenta mais ainda essa depressão e precede a deflação, é também uma estratégia autodestrutiva.
Por isso eu acho que a Grécia não é a culpada, nem a preferência realista por trocar empregos por déficits. Na realidade, tudo isso se resume a um conservadorismo que pouco tem a ver com análises racionais e cujo maior dogma é impor sofrimento ao povo para mostrar liderança em momentos de crise.
E quem pagará o preço pelo triunfo desse conservadorismo? Dez milhões de trabalhadores desempregados, muitos deles, inclusive, que ficarão sem trabalho por anos ou até mesmo pelo resto da vida.
(*) Paul Krugman é economista, professor da Universidade de Princeton e colunista do The New York Times. Ganhou o prêmio Nobel de economia de 2008.
Estase a desenvolver nos medios galegos unha campaña publicitaria moi agresiva do Banco Pastor, protagonizada nun triste rol polo xornalista Fernando Onega, que en base ao impasse da fusión das caixas galegas e das rivalidades localistas xurdidas no proceso, tenta captar para o banco coruñés dun xeito marrulleiro os clientes tradicionais das caixas de aforros.Curiosamente, e aplicando o dito de “cando as barbas do teu veciño vexas cortar”..., atopamos ista peciña asinada por E. Segovia e con orixe nos medios “estatais” sobre as operacións que se están a desenvolver para facerse con dito banco dende varios grupos españois e que ao final pode levar a desaparición dun dos emblemas da “city” dos cantóns coruñeses...
O Banco Pastor converteuse no obxecto de desexo dos dous principais bancos medianos independentes: Sabadell e Popular. Segundo fontes de toda solvencia, a entidade galega recibiu “insistentes achegamentos” por parte de ambos os bancos, aínda que ata agora negouse a sentar sequera con eles para negociar.
A entidade catalá pretendía realizar unha operación a tres bandas con Guipuscoano e Pastor, que lle permitiu superar en activos ao Popular e converterse no terceiro banco de España. Pero mentres a entidade vasca accedeu á fusión grazas ao apoio dos seus tres principais accionistas (BBK, Kutxa e Jomarsa) e ao compromiso do seu presidente, Javier Echenique, na Coruña non quixeron oír falar do asunto. Desta forma, o plan de Josep Oliu quedouse a medias.
Pero o Pastor non é só obxecto de desexo do Sabadell. Segundo estas fontes, Angel Ron, presidente do Popular, tamén intentou sentar a negociar unha integración que lle permitiría recuperar o terreo perdido coas fusións de caixas anunciadas nas últimas semanas. Pero a resposta do presidente do Pastor, José María Arias, foi a mesma que a dada aos cataláns: “Non me sinto nin a comer”.Oficialmente, o Pastor sostén que ten “un proxecto propio, independente, que non contempla baixo ningún concepto unha fusión”. Moito máis importante que esta declaración de intencións é que a familia Arias controla o 41% do capital a través da Fundación Pedro Barríe da Maza, o cal fai inviable calquera fusión ou oferta de compra se non conta co seu apoio.
Un portavoz do Popular negou que haxa contactos co Pastor, e tamén sinalou que o Popular ten o seu propio modelo de crecemento orgánico.
O Pastor pode manterse independente?
Outras fontes do sector cuestionan esta actitude do Pastor na situación actual. “Poden dicir que queren seguir sos, pero poderán sobrevivir en solitario dentro duns anos na situación que se aveciña para o sector e os mercados?”. Estas fontes matizan que non se trata de que o Pastor teña problemas de solvencia ou liquidez, senón dunha mera cuestión de tamaño.
”As entidades pequenas son inviables, o mercado vaiche a esixir un tamaño mínimo en condicións normais, e moito máis en momentos como o actual en que nin sequera se fía dos bancos máis grandes”, opina un experto no sector. A avalancha de fusións de caixas -reais ou virtuais- é a proba evidente da necesidade de gañar tamaño aínda que a lóxica económica ou as sinerxías non estean nada claras en moitas operacións.
”O Pastor faría mellor en asumir que non pode seguir só e negociar unha fusión desde unha posición vantaxosa; se espera moito, pode perder esa vantaxe que ten hoxe e verse abocado a unha operación que non desexa e nunhas condicións moito máis desfavorables que as actuais”, opina outra fonte do sector.
A nosa opinión é que es entidades pequenas poden ser mais viábeis nun futuro que as moi grandes, e elo é así porque as entidades pequenas e medianas s
on mais conscentes dos seus riscos, coñecen os seus investimentos e, polo xeral, non teñen “paquetes dubidosos” e titulizacións insolventes nos seus activos, (e si as teñen, ben merecen crebar)..., cousa que as entidades moi grandes, precisamente polo seu tamano, non poden asegurar...
O pequeno é fermoso, controlábel e coñecido...
Se eu lle debo 100.000 euros ao banco, o problema é meu; en cambio, se lle debo 100.000 millóns de euros, o problema é do banco.Para nos ese pode ser o cerne do problema, e a chave da solución, e que pasa si ao estado non lle da a gaña de pagar?, ou reestructura os seus pagos e os intereses?...
Artigo publicado por Vicenç Navarro no diario dixital EL PLURAL, o 31 de maio de 2010
Este artigo sinala que, en contra do que se está indicando nos maiores fórums onde a sabedoría convencional reprodúcese, a causa maior da crise da eurozona non está na "exhuberancia" de gasto público e "excesivos" salarios dos países periféricos senón na escasa demanda doméstica existente nos países situados no centro de tal zona, e moi en especial Alemaña. O estancamento dos salarios (con diminución da rendas do traballo) consecuencia das políticas dos gobernos Schröder e Merkel, creou un enorme problema de demanda, sendo as exportacións o único motor da economía daquel país. O gran crecemento das rendas do capital en Alemaña e a súa gran dependencia nas exportacións significou unha gran concentración de capital que se utilizou, non en mellorar a masa salarial, senón en exportala a outros países comprando débeda externa dos países periféricos e inxectando liquidez nos bancos destes países enormemente endebedados. A crise actual, coas demandas de austeridade nos países periféricos é o intento dos bancos centrais de recuperar os seus fondos. A axuda da UE e do FMI é un préstamo aos estados para que paguen as súas débedas a aqueles bancos.
Estamos vendo estes días a gran presión que o establishment europeo -o Consello Europeo, a Comisión Europea e o Banco Central Europeo- e a gran maioría de medios están exercendo sobre os países periféricos -Grecia, Portugal, España e Irlanda- para que impoñan políticas de austeridade, reducindo déficits e débeda pública, e baixando salarios, a fin de saír da Gran Recesión que a eurozona está sufrindo. O gran erro desta estratexia de presión é que asume erroneamente que o problema en que se atopa a Eurozona creárono estes países cos seus despilfarros e a súa falta de disciplina fiscal, o cal é fácil de mostrar que non é certo. Nin existe un malgasto de gasto público naqueles países (todos eles teñen os gastos e empregos públicos máis baixos da UE-15), nin os seus salarios son exuberantes (están moi por baixo da media da UE-15, independentemente do nivel de produtividade que teñan).
O gran segredo, ocultado ou ignorado polos grandes medios de información e persuasión, é que o problema da eurozona non está na periferia senón no centro, é dicir, en Alemaña. A economía alemá estivo en moi baixa forma durante varios anos. Os seus salarios non aumentaron durante os últimos quince anos, consecuencia das medidas antisindicales de baixos salarios, tomadas polos gobernos de Gerhard Schroeder -incluída a famosa reforma 2010- e de Angela Merkel, facilitadas tamén pola ampla dispoñibilidade de traballadores procedentes da antiga Alemaña do Leste e de inmigrantes procedentes do Leste de Europa. Durante estes quince últimos anos, os seus investimentos foron escasas (menores que nos países periféricos), o seu crecemento económico moi lento (moito máis lento que os países periféricos) e o seu desemprego estivo crecendo. En realidade, o crecemento da súa produtividade foi menor que na maioría dos países periféricos, excepto España (ver o meu artigo "O problema da Eurozona non está na o periferia senón no centro", Sistema Dixital, 27.05.10. Tamén no meu blog www.vnavarro.org , sección Economía Política).
O descenso das rendas do traballo en Alemaña creou un problema maior de falta de demanda, consecuencia da falta de crecemento da masa salarial (que diminuíu como porcentaxe da renda nacional, consecuencia de que os salarios creceron menos que a produtividade). Por iso é polo que o crecemento económico alemán baseouse, non no aumento da demanda doméstica senón no crecemento das exportacións, coa consecuente acumulación de euros (pois dúas terceiras partes das exportacións van a países da eurozona, que pagan en euros) na banca alemá.
Que fixo a banca alemá con tantos euros? Varias cousas. Unha delas é prestalos aos países mediterráneos. O fluxo de liquidez (diñeiro dos bancos alemáns aos españois, por exemplo) foi enorme. Este fluxo axudou á banca española a establecer o complexo bancario-inmobiliario-industria da construción, un complexo altamente especulativo que creou a burbulla inmobiliaria e que foi o motor da economía española. Outra cousa que fixo a banca alemá foi comprar a débeda externa a intereses elevados no caso dos países mediterráneos. A maioría da débeda destes países é propiedade da banca alemá (e francesa). E, aínda por riba, o capital alemán ademais do anterior investiu directamente en actividades especulativas de tipo inmobiliario nos países periféricos. Parte da desfeita das costas españolas foi financiado con capital alemán.
Pero todo isto terminou. O colapso das burbullas inmobiliarias e a crise das bancas estadounidense e británica, claramente conectadas coa banca alemá, crearon un gravísimo problema para esta banca. E aí está o quit da cuestión. A gran austeridade que o establishment europeo está pedindo é para asegurarse que a banca (incluíndo a banca alemá) non perda os seus beneficios. Como ben dixo o Premio Nobel de Economía, Joseph Stiglitz, a suposta axuda do Fondo Monetario Internacional e da Unión Europea aos países periféricos é unha axuda aos bancos do centro (de Alemaña e Francia). Préstase diñeiro aos estados periféricos para que poidan pagar aos bancos centrais. Este é o gran segredo que os medios de persuasión tamén ocultan ou ignoran. En realidade, todo podería ocorrer dun xeito distinto se no conflito entre Gerhard Schroeder, Chanceler de Alemaña, e Oskar Lafontaine, Ministro de Economía e Finanzas, gañasen Oskar Lafontaine. O que a esquerda -Lafontaine- quería era aumentar a demanda interna, mediante a subida de salarios e o aumento do gasto público. Foi Schroeder, próximo á banca e ao mundo das exportacións, quen gañou (causando a saída de Lafontaine do goberno e do partido socialdemócrata). De gañar as esquerdas en Alemaña, aquel país tivese un crecemento económico baseado no crecemento da demanda interna, axudando non só ás clases populares de Alemaña, senón a toda a UE. Tal medida tamén corrixiría o excesivo saldo negativo da balanza de pagos que teñen os países periféricos, orixe, en parte, dos seus problemas. Como ben dixo a Ministra de Economía do goberno francés, a Sra. Christine Lagarde, "o problema actual é o estancamento da demanda en Alemaña debido a que os salarios non creceron. É importante e urxente que crezan". Non podía haberse dito mellor.
A banca alemá, con todo, oponse rotundamente a que iso ocorra, non só en Alemaña, senón a nivel de toda Europa. E o BCE, o FMI e o Banco de España son os portavoces neoliberais máis estridentes que se opón a iso. O que estes desexan é que a banca non quede afectada negativamente, pois conseguiu enormes beneficios a base de crear grandes cantidades de débeda, tanto pública como privada que agora, con todo, pódese converter na súa gran vulnerabilidade. Nada menos que o secretario do tesouro do goberno Obama, o Sr. Timothy Geithner pediu que se someta á banca europea (e moi en especial á banca dos países do centro da Eurozona) a unha proba de tensión, como a que se realizou en EE.UU. Por iso é polo que o que os banqueiros alemáns (e o BCE) queren, por encima de todo, que se lles pague, á conta de diminuír o gasto público e os salarios dos países, non só periféricos senón centrais, incluíndose o seu propio país.
A solución alternativa é o aumento moi notable da demanda (a base de aumentar a masa salarial e o gasto público), permitindo unha inflación moderada e que estimule o crecemento económico, co cal pagar a débeda, co establecemento, ademais, de bancas públicas que garantan o crédito. E a isto a banca di que nin pensalo, e todos os grandes medios de persuasión, cos ollos pechados, din AMÉN. Os cinco rotativos máis importantes do país escribiron editoriais apoiando as propostas do Fondo Monetario Internacional, o centro (xunto co BCE) da ortodoxia neoliberal hoxe no mundo. E así nos vai.
Reproducimos un interesante artigo sobre a historia das caixas rurais galegas da autoría do economista José Antonio Pena Beiroa e publicada en XornalDas catro cooperativas provincias existentes no comezo da década dos 80, unicamente sobrevive a de Lugo, hoxe chamada Caixa Rural Galega. As outras foron absorbidas por Caixa Galicia, no caso das de A Coruña e Pontevedra despois da súa intervención polo Fondo de Garantía de Depósitos das Cooperativas de Crédito, e no da de Ourense por vontade propia.
A Caixa Rural de A Coruña foi fundada en 1946 coa denominación de “Caja Rural Provincial de La Coruña”. Sempre estivo á cola no ranking de caixas rurais galegas, atendendo a súa dimensión e polos seus problemas de solvencia, foi intervida polo FGD das Cooperativas de Crédito en 1984, necesitando axudas por importe de 15,35 millóns de euros, repartidos entre préstamo sen intereses por 14,35 millóns e euros e compra de inmobles por un millón de euros. En 1986 intégrase en Caixa Galicia como solución definitiva ante a inviabilidade do seu mantemento.
Caixa Rural Provincial de Ourense fundouse en 1961 por iniciativa de Eulogio Gómez Franqueira, daquela xerente da UTECO (Unión Territorial de Cooperativas), como resposta ás maiores necesidades de conseguir vías propias de financiamento das cooperativas ourensáns e denominándose “Caja Rural Provincial de Orense”. O primeiro presidente foi Francisco Contreras Brotóns. En 1975 chega a contar cunha rede de 47 oficinas, 30.000 contas e máis de 3.000 millóns de pesetas en depósitos de clientes. O crecemento do grupo Coren, con elevados requirimentos de financiamento, que a caixa rural pola súa dimensión xa non podía atender, motivan que pase a ser analizada a conveniencia dunha fusión da caixa rural ourensán con Caixa Galicia, o que permitiría a ampliación de liñas de crédito a Coren e as súas cooperativas asociadas. Prantexado o tema na Asemblea Xeral, apróbase e no 1988 finalmente foi absorbida por Caixa Galicia quen así pasaba a dispor dunha potente rede comercial na provincia de Ourense.
A “Caja Rural de Pontevedra” constituíuse na asemblea xeral celebrada o 23 de xaneiro de 1968 co nome de “Caja Rural Cooperativa de Crédito Provincial de Pontevedra”. Nas alturas de 1975 contaba cunha rede comercial de 15 sucursais e preto de 1.200 socios. Polos seus problemas de solvencia en 1984 foi intervida polo FGD das Cooperativas de Crédito, recibindo axudas por importe de 24,58 millóns de euros, materializadas en préstamo sen intereses, como consecuencia de dita intervención finalmente foi absorbida por Caixa Galicia en 1986.
A única caixa rural galega da actualidade foi fundada en Lugo no 1966, inicialmente denominada “Caja Rural Provincial de Lugo”, sendo herdeira da “Caja Central de Ahorros y Préstamos”, caixa que fora creada polos sindicatos agrarios católicos, con certa implantación na comarca de Mondoñedo, mediante a adaptación do estatutos desta última. No que levamos de século e ate a actualidade sempre estivo presidida por José María Pardo Montero e, no período 2001 – 2008, o seu director xeral foi Arcadio López Lens, sendo relevado por Jesús A. Méndez Álvarez-Cedrón. Abre a súa primeira oficina comercial en xuño de 1967. Ás alturas de 1975 contaba con 3.466 socios e no 2008 os socios chegaron a 13.978, repartidos entre 177 cooperativas, 12.935 persoas físicas e 866 persoas xurídicas, das que 811 son pemes e 55 outras empresas ou institucións. Chegado 1988 convertese na única caixa rural en Galicia despois da fusión da rural de Ourense con Caixa Galicia.
En novembro de 1991 a súa Asemblea Xeral acorda cambiar a súa denominación pola de Caixa Rural de Lugo, galeguizándoa. En 2001 pasou a chamarse Caixa Rural Galega, Sociedade Cooperativa de Crédito Limitada Galega, por acordo da súa Asemblea Xeral de socios reunida o 23 de xuño de 2001. Tendo en conta a súa característica de ser a única caixa rural en Galicia, ábreselle un mercado coñecido e próximo que ate o de agora non atenderan pola existencia das outras caixas rurais provinciais, polo que comezan unha lenta política de implantación comercial no resto de Galicia, sendo quizais a máis significativa a súa apertura no 2003 en Santiago, a primeira fora da provincia de Lugo despois da histórica de Melide. Para acelerar o proceso de expansión, a Caixa Rural Galega compra no ano 2003 á Caja Rural de Granada seis sucursais que esta posuía en Galicia e que tiñan a súa orixe en outras tantas oficinas do antigo Banco Zaragozano (hoxe Barclays Bank), podendo así implantarse en Cambados, Carballiño, Celanova, Viana do Bolo, Vilagarcía de Arousa ou Xinzo, todas elas fora do seu territorio en Lugo. Dende o ano 2006 a caixa mantén o número de 43 oficinas, cunha evidente concentración na provincia de Lugo e unha falla no mercado da provincia coruñesa, tendo en conta a importancia do sector primario en comarcas como as do Xallas, Bergantiños ou as Mariñas.
O volume de activos da Caixa Rural Galega sitúana en setembro de 2009 no posto número 35 do ranking de cooperativas de crédito a nivel do Estado, o que a define como unha entidade de pequena dimensión e moi lonxe das que lideran o sector, a caixa rural de Almería e Málaga (Cajamar) ou a Caja Laboral Popular vasca. Esa posición tamén evidencia a incapacidade para o financiamento significativo dalgunhas das maiores empresas do sector primario ou das cooperativas do país, como son os casos das lácteas Río ou Feiraco, ou das cárnicas Coren, etc.
Polo tanto, podemos afirmar que as cooperativas de crédito xogaron sempre un papel marxinal no sistema crediticio galego. Témonos que remontar a 1985 cando as caixas rurais galegas, catro por aquel entón, chegaron a unha cota de mercado nos depósitos do 2,4%. As crises das rurais de Pontevedra e A Coruña e a fusión da de Ourense con Caixa Galicia, implicaron que fose diminuíndo ate o 0,4% actual do total dos activos das entidades de depósito galegas.
Non deixa de resultar contradictorio esa circunstancia co peso do sector primario en Galicia, e máis concretamente co da gandeiría e coa existencia de bo número de cooperativas de tal xeito que só a provincia de Lugo, sé social da Caixa Rural Galega, ten unha rede de sucursais que chega a case o 10% das totais na provincia. Peor resulta si facemos a comparación con outras comunidades do Estado Español, pois en Andalucía, Euskadi e Valencia teñen unha forte presencia no mercado.
Pola contra, e a diferencia do que se escoita sobre a necesidade dun maior tamaño nas caixas de aforros, a única caixa rural galega non amosa problemas de solvencia ou morosidade malia a súa reducida dimensión.
Inditex dispárase e supera en capitalización ao BBVA tras uns resultados mellor do esperado, convertíndose hoxe na terceira empresa do IBEX soio superada polo Banco Santander e Telefónica.
O economista de orixe rusa Vasily Vasilievich Leontiev recibiu o premio Nobel de Economía polos seus traballos sobre as relacións entre os diferentes sectores da economía dun país. Os seus estudos permitiron crear instrumentos estatísticos para manexar a evolución da economía dun país no seu conxunto, o máis coñecido dos cales será seguramente o Produto Interior Bruto (PIB). Este indicador asóciase xeralmente coa riqueza dun país, e así, canto maior é, máis rico é o país en cuestión. Agora ben, resulta que canto máis xeral é un indicador, máis detalles deixa polo camiño. E, precisamente, nos detalles está a clave.
Calcúlase que o PIB do Estado español é de ao redor dun billón de euros, o que significa que é a oitava economía do mundo. Pero se nos fixamos nos detalles, as principais ramas da economía española son a construción, os bancos, o turismo e ata poderiamos incluír a industria automobilística. Nada que se poida considerar unha industria punteira e en pleno auxe con innovacións e desenvolvementos constantes. Con esa estrutura económica non é difícil deducir que a economía tardará tempo en remontar o voo. Por unha banda, non hai diñeiro para construír máis e hai cantidade de vivendas construídas que non se poden vender. Tampouco hai diñeiro para máis estradas e moitas das construídas non son rendibles nin económica nin socialmente. Non hai máis que ver o buraco que están xerando as autoestradas construídas nos arredores de Madrid. O Tren de Alta Velocidade é outro buraco negro. Se o diñeiro escasea, a xente recorta os gastos en viaxes e o turismo reséntese rapidamente. As grandes compras, como as de automóbiles, atrásanse todo o que se poida, ata que o vehículo xa non dá nin para pasar a ITV.
En resumidas contas, a economía española non vai crecer a curto prazo, non vai crear emprego e, se non hai actividade económica, tampouco xerará ingresos ao Estado e os gastos, pola contra, continuarán crecendo. Esta é a primeira conclusión á que chegaron os investidores, os especuladores e os organismos internacionais.
Co PIB desenvolveuse a Contabilidade Nacional, que permite valorar as grandes proporcións da economía dun país. A grandes liñas, a economía dun país pódese pode dividir nun sector privado -as familias e as empresas- e nun sector público -o Estado con todas as súas administracións-. Entre as contas destes dous sectores ten que haber un equilibrio: se o Estado endebédase, o sector privado aforra e viceversa. É o que ocorre, por exemplo, cando unha familia endebédase para comprar unha casa: alguén lles ten que deixar o diñeiro e algún dos seus veciños que aforrou está en condicións de prestarlle diñeiro directamente ou a través dos bancos. As débedas duns compénsanse co aforro doutros. Agora ben, se en conxunto todo o sector privado ten máis débedas que aforros, ese déficit hai que compensalo nas contas do outro sector, neste caso o sector público, que acumularía aforros nese período; dito con outras palabras, o Estado tería un superávit nas súas contas.
No Estado español conseguiron que as familias e as empresas estean endebedadas e que o Estado tamén o estea, é dicir, o sector privado e o público endebedáronse á vez. Iso só é posible porque os países non viven illados e intercambian mercancías e capitais entre eles. Co que ao equilibrio interno dun estado hai que engadir o equilibrio exterior. Se un país, como ocorre con China ou Alemaña, vende moito máis do que compra no exterior, aforra e está en condicións de prestar diñeiro. O Estado español exporta poucas mercancías e importa moitas, co que tampouco aforra cos intercambios exteriores.
A única forma de endebedarse internamente e ademais manter un saldo comercial negativo é recibindo préstamos do exterior. E iso é o que pasou durante os últimos anos de bonanza. Os préstamos viñeron sobre todo de Alemaña, un dos grandes exportadores mundiais e tamén un dos grandes aforradores. A débeda total do Estado español, tanto pública como privada, é aproximadamente 3,5 veces o PIB ou, dito doutro xeito, 3,5 billóns de euros. Segunda conclusión á que chegaron: o Estado español ten unha débeda inmensa. Por iso ten graza que os españois presumisen de sistema bancario dicindo que os bancos españois non crebaron e, con todo, os alemáns si e tiveron que ser rescatados. Claro, eles si prestaron diñeiro e cando se fixeron malos negocios con eses préstamos víronse abocados á quebra.
Os bancos españois non crebaron, pero ao final si o fixo «España SA». Cando a unha débil estrutura económica engádeselle unha débeda inmensa, os que prestaron diñeiro empezan a porse moi nerviosos e queren atar cabos antes de que a cousa póñase peor. Cando se cheira unha quebra, xa se sabe, todo o mundo achégase a preguntar que pasa co seu. E aí veu o plan de rescate preparado pola Unión Europea e o FMI, só que agora xa non confían nos debedor, e os acredores puxeron condicións.
E é que os acredores tamén analizan como se reparte o PIB, con máis atención ata que os sindicatos. No Estado español a metade da torta, aproximadamente, lévanlla os traballadores en soldos e o resto, as empresas e o Estado. A parte dos traballadores chegou ata a aumentar ao principio da crise porque, cando empezou a caer a riqueza, a xente que se foi ao paro foron os traballadores precarios, aqueles con os soldos máis baixos, mentres que os traballadores fixos e con mellores soldos continuaron nos seus postos de traballo. Caeu máis a riqueza que toda a masa salarial e, por iso, aumentou un pouco a parte dos salarios no conxunto da riqueza. A crise prolongouse no tempo e este proceso de axuste continuou cos traballadores fixos mediante conxelación salarial, reducións de xornada e de soldos, etc.
Cando a riqueza cae, o axuste, na parte que corresponde á clase traballadora, prodúcese cun aumento do paro, a non ser que se expoñan outras alternativas de distribución da riqueza e do emprego. De todos estes axustes están exentos os funcionarios, a menos que haxa unha decisión política como a que anunciou o Goberno de Zapatero. Xa veremos en que termos concrétase, pero poida que o axuste termine por afectar ao persoal eventual e ás substitucións das administracións públicas, co que a redución acabaraa pagando o conxunto da clase obreira con máis paro.
Esa distribución básica da riqueza complétase cunha redistribución a través dos impostos que pagamos e as transferencias que recibimos. E aquí o prato forte son as pensións. O artigo 48 da Lei da Seguridade Social determina que as pensións revalorizaranse e de que xeito farano. Desde o punto de vista da repartición da riqueza, isto significa que, aínda que a riqueza caia, o anaco de torta das pensións non caerá, e ata pode chegar a aumentar. E, claro, isto é inaceptable para os acredores. A decisión adoptada polo Goberno de Zapatero anula de facto ese artigo, co que a partir de agora as pensións revalorizaranse en función da vontade política ou da presión que sexa capaz de exercer a clase obreira. Xa non hai dereitos adquiridos para ninguén; o único dereito que se reafirma con estas medidas é o dos acredores a cobrar as débedas.
Postos a atar cabos, o que esixiu o concurso de acredores para rescatar a débeda do Estado español foi asegurar que a proporción da riqueza que se destine ao pago da débeda non diminúa aínda que a riqueza caia, e para iso había que crebar calquera dereito que puxese en perigo ese principio. De todos os xeitos, non nos enganemos, o que salvaron non foi «España SA», senón a todos aqueles que tiñan débeda española comprada, fundamentalmente bancos europeos, compañías aseguradoras e, mira por onde, fondos de pensións privados. As pensións públicas pódense modificar a discreción; iso si, as privadas, en ningún caso, aínda que o que inviste en finanzas algún risco debería correr, non?
A cuestión non é se o plan de aforro do Goberno de Zapatero serve para sacar ao Estado español da crise, se é necesario ou se é suficiente. O plan deprimirá aínda máis a economía, pero esa non é a cuestión. Este non é un plan para sanear a economía ou as contas públicas, nin para reducir o déficit, é un plan para pagar as débedas, custe o que custe. E iso é o que dixo Zapatero á «Comunidade Internacional» e, de paso, a todo o que queira oílo: que o primeiro é pagar as débedas, non importa ao custo que sexa. Os acredores poden durmir tranquilos.
Mensagens
Comentários
